Kerst, DE periode van het jaar waarin de meeste vinden dat je niet alleen moet zijn. Nou ben ik niet alleen, want met de zorg over een pasgeboren baby en een kindje van 4 heb ik het druk genoeg, maar vorig jaar om deze tijd hadden we ons het nieuwe jaar met een nieuw kindje heel anders voorgesteld. ‘Het is niet anders’, iets wat ik inmiddels al tig keer tegen mezelf heb gezegd.
De koffers moeten worden gepakt om naar mijn ouders in Limburg te gaan. Dat is normaal al een opgave, maar met twee kleintjes al helemaal. Eerst neem ik Jesse mee naar boven en zet hem aan het spelen. Boeken en dino’s, meer heeft hij niet nodig om zich uren te vermaken. Ik sluit het traphekje achter me en loop naar beneden om Carmen te halen. Ze houdt er niet van alleen te zijn en laat dit overduidelijk merken. Zorgt soms voor wat stress, maar ik wordt er steeds handiger in om haar het idee te geven dat er toch iemand is als ze mij niet kan zien. Zingend zit ik daarom op de wc, doe ik de was, ruim op of wat dan ook. Gelukkig voor de buren, kan ik ook een beetje zingen.
Daar ik jaren epilepsie heb gehad, kan ik niet zelf rijdend naar Limburg. Mijn moeder haalt en brengt mij, iets wat ik nog steeds moeilijk vind maar blij ben dat ze het doet. Ook al ben ik inmiddels 5 jaar aanval vrij, de angst zit er nog steeds goed in. Het bericht dat een man bij thuiskomst zijn vrouw en kindje dood in bad aantrof heeft een enorme impact op ons gehad. Ze bleek een epileptische aanval te hebben gehad. Als ik het zo opschrijf, krijg ik weer kippenvel. Onze grootste zorg toen hij weg moest was dan ook, hoe gaan we de kinderen in bad doen?
Jesse liet ik in bad zitten zonder, of met een klein beetje water. Hij kon er uiteindelijk zelf uitklimmen als het moest. Met de sproeier in zijn handje waste ik hem. Zelf vond hij dat geweldig! Want hoe leuk is het niet als je je moeder gepermitteerd nat kunt maken tijdens het badderen?Carmen was een verhaal apart. Allereerst belde ik mijn moeder en legde de telefoon dan op de wastafel of Jesse mocht met oma kletsen. Ik waste mijn pasgeboren babietje vervolgens in snel tempo op een soort opblaasbaar plateautje, om haar daarna in haar kamertje af te drogen en aan te kleden. Mijn moeder werd op de hoogte gebracht dat alles goed was gegaan en pas dan werd de verbinding verbroken. Het leek zo gewoon, maar we wisten allemaal dat het dat niet was. De angst dat er ooit iets mis zou gaan, was vaak aanwezig, maar ook nu gold, ‘het is niet anders’. Ik moest roeien met de riemen die ik had.
Pas veel later vertelde mijn moeder, dat deze tijd traumatisch voor haar was geweest. Dat ze mij continu onder aan de trap zag liggen met mijn kindjes of wat voor scenario’s je je dan ook bedenkt als je dochter epilepsie heeft. Inmiddels ben ik 54 en raakt ze nog steeds in paniek als ik niet snel genoeg de telefoon opneem. Ik ben al 25 jaar aanval vrij.
Meer dan blij was ze dan ook toen ik aangaf graag in Venlo te willen zijn met de kerst. Gourmetten met mijn ouders, broers plus aanhang en hun kids. Het was een huis vol. Maar er ontbrak wel iemand en dat gevoel van gemis was intens. Als verrassing hadden we geregeld dat papa mocht bellen op 1ste kerstdag. Het was toen nog niet zoals nu. Je kon niet te pas en te onpas bellen. We hadden een tijdstip en tijd. Jesse mocht de telefoon opnemen wat hij super spannend vond. Het woordje Papa!!! kwam uit zijn tenen. Vol enthousiasme verteld hij papa wat er die dag gebeurd is en papa reageert net zo enthousiast terug. Als ik hem aan de telefoon krijg is hij geëmotioneerd. Hij mist ons en vind het moeilijk dat hij de eerste kerst met z’n viertjes niet wezenlijk meemaakt. De stem van zijn kleine mannetje zo enthousiast vertellend te horen over kerstmis en de familie, doet hem daarom extra pijn.
Vanaf het begin af aan heb ik me voorgenomen niet te gaan klagen. Hij kan er niets mee. Zit bijna 1500 km bij ons vandaan en wat moet je dan met info, dat je dochtertje niet goed slaapt s’nachts? Of dat de auto niet wilde starten? Niets! Helemaal niets… ik red me wel en dat laat ik hem blijken ook. Zo voelt hij zich minder schuldig en kan zich beter focussen op zijn taak daar.
We praten nog even over nietszeggende ditjes en datjes, vertellen elkaar dat we elkaar missen en hangen op. De 20 minuutjes bellen zitten erop. De pannetjes van de gourmet worden aangezet en ons leven hier in Nederland gaat weer verder. Een gezellige avond volgt en heel eerlijk gezegd denk ik niet veel aan hem. Ik moet niet alleen mijn kinderen en hun papa beschermen tegen de emoties die deze uitzending met zich meebrengt, maar ook mezelf. Als er iemand niet in mag klappen, ben ik het en daar ben ik me zeer van bewust.
Hoe leuk het ook is in Venlo, ik ben blij dat we na drie dagen weer lekker naar huis gaan. Toen hield ik al van decoreren en deed dat dan ook volop met kerst. Al die lichtjes in ons gezellige huisje. Wat voelt het heerlijk knus. Bij thuiskomst rent Jesse allereerst naar de kerstman onder de boom die gelijk wordt aangezet. ‘Rocking around the Christmas tree’ klinkt vrolijk uit de dansende Santa. Een cadeautje van mijn allerliefste oma. Hmm ik ben thuis! En niemand krijgt me hier meer weg met de feestdagen…. Zo dacht ik….
Reacties